Seher, renklerin en soğuk olanına dolanmış. Gökyüzü masmavi olmuş, hep denize benzemek isterdi zaten. Üşüyorum. Yelkenlerim de yok, savaşamam zorlu dalgalarınızla. Silahımı kaybettiğimden beri bırakmıştım savaşmayı zaten.

İkindi, renklerden renk beğenmez. Zaten akşamı da oldum olası kıskanır. Ona ne kadar da benziyorum, en son kendimi beğeneli ne zamandı?

Akşam renklerin en karanlığını seçip giyinmiş. Siyah olmuş, simsiyah olmuş. Altımda deniz, üstümde  gök. Yerim yok bu yerlerde. Belli ki uzun zamandır adımlamıyorum. O yüzden yadırgamadım ayaklarımın yere basmayışını. Yürümek de zor gelmeye başlamıştı zaten.

Gece, günün en şeffaf vakti. Renkler ötesinden geliyor. Kendimi göremiyorum, o oluşumun içindeyim, benliğimde kayboluşumdayım. Bir şeyler aramalardayım, bir şeyler bulmalardayım. Zaten bir tek gecelerde varım.