Sıradan bir parktı o güne kadar,

Ve sırandan bir bank sadece,

Ama asıl önemli olan ben ve ‘o’ idi,

Konuşulması gereken çok şey vardı aslında,

Ama ‘biz’ sadece bakışabiliyorduk,

Anlatılmaz yaşanır derler ya hani,

Bilen bilir kolay değildi konuşmak,

Sessizliği ‘o’ bozdu ilk olarak,

Ben diyebildi sadece ilk anda,

Ve daha sonra devam etti,

‘ben ve sen’ dedi kıpkırmızı olmuş halde,

Ve yine çok büyük bir sessizlik,

Ama bu seferki içimizde kopan fırtınaların,

İçten ve derinden yaşadığımız mutluluğun sessizliğiydi,

Ve bende tekrarladım heyecanla gülümseyen bir ifadeyle,

Evet ‘sen ve ben’ olmamalı,

‘biz’ olmalıyız yalnızca,

İşte o anda ‘o’nun gözlerini hiç unutamıyorum,

Heyecan,

Mutluluk,

Aşk…,

***

Evet, evet özetle ve yaklaşık olarak böyle başladı her şey,

Daha sonra ne mi oldu;

O gün hayatımın en güzel günü,

O park hayatımın en özel parkı oldu…

***

Ben mi;

Ben o günden beri dünyanın en şanslı insanıyım,

Çünkü hayatımda o günden beri ‘o’ var…