Belki bir gün dengenizin en ortasına bir hançer saplanır. Dengeler dağılır. Dengeleriniz efendim, ne kadar da dengesiz değil mi? Dağılacak kadar dengesiz.

 

Denge mi? Aklımın dengine vurdum. Yok ki bir dengi aklımın. Ne tarafa yürüsem devriliyor diğer taraf. Devriliyor bir gün diğerine. Devriliyor bir devir diğerine. Ama devrilmiyor insan hakikatine. Masum bir cümle bu. Hakikat, diyoruz efendim, bu yafta ne diye?

 

Masum bir cümle bu.

 

“Allah hüküm verenlerin en üstünü değil midir?” (Tîn Sûresi\8)

 

Belki bir gün dengenizin en ortasına bir hüküm, hançer gibi saplanır. Dengeler dağılır.

 

…

 

Belki bir gün bir zindana dayarsınız başınızı. Boğazı düğümlenir ya hani insanın, öyle düğümlenirse sizin de boğazınız, cümle kurmaya dermanınız kalmazsa eğer, orada kalın bir ömür. Sizi arayanlar hep orada bulsun sizi.

 

Suskun…

 

hükümsüz…

 

…

 

Belki bir gün melal nedir anlarsınız?

 

“Melali anlamayan nesle aşina değiliz.” derken Ahmet Haşim, aşinası oluverirsiniz O Belde’nin. Fakat yine de;

 

“Uzak
Ve mâi gölgeli bir beldeden cüda kalarak
Bu nefy ü hicre, müebbed bu yerde mahkûmuz…”

 

Mahkûmuz…

 

Dengeleriniz sizi melalden uzak tutuyor efendim. Aman dikkat!

 

…

 

Dengelerinizi aklımın dengine tekrar tekrar vurdum. Yok ki bir dengi aklımın.

 

Döndüm dolaştım yine aynı cümleleri kurdum.

 

Teklifsizce sevelim.

 

Çatmayın kaşlarınızı. Tehlikeli cümleler değil bunlar.

 

DENGELERİNİZİN TEKLİF ETTİĞİ HİÇBİR HÜKMÜ KABUL ETMİYORUZ!

 

Biz teklifsizce sevmeyi öğrendik efendim, dengelerinizi de alıp gidebilirsiniz!

 

…

 

Belki bir gün gözlerinin içine bakmaya cesaret edemeyeceğiniz çocuklar görürsünüz. Zayıf elleriyle, hayatı en güçlü tutan çocuklar. Görürseniz, inanın, dağılır tüm dengeleriniz.

 

Neden “Umut”tu çocuğun adı? Aklımın dengine vurdum.

 

Yok ki bir hükmü aklımın.

 

Yok ki cesareti gözlerimin…

 

Yok ki değeri sözümün.

 

kalmadı benim cesaretim çocukların gözlerinin içine bakabilecek kadar… inanın… hiç kalmadı…

 

Susalım…