Bir sevdayla başladı yaşamak

Ağacın toprağa, toprağın yeşile

Yeşilin yağmura sevdasıylaydı

Tohumu meyve yapmak

Bahar vardı arka plandaki resimde

Bu sefer doğa sevdalıydı gökyüzüne

Demet demet çiçeklerden buket yaptı

Kurdelasını da yedi renkle süsleyip, gökkuşağı taktı

Hayat böyle sevdalara gebeydi her seferinde

Mesela zaman geçmeliydi ansızın ve birdenbire

Çocuklar büyümeli, insanlar ölmeliydi

Akrebin yelkovana sevdasındandı hepsi

Sevip de kavuşamamasından.

İlla ki imkansız olmalıydı aşklar

Öyle ki ancak dünya dursa bir araya gelecekti onlar

Ama dünya da güneşe sevdasından dönüyordu

Bıkmadan, usanmadan

Hani öyle bir sevgi ki;

Kavuşsa yanacak,

Bir adım uzaklaşsa boşlukta kaybolacak

Taa ezeldendi bu kara sevda

Vuslatı olmayan ancak yaşayanlar aşkına

Kainat kendinden vazgeçti hayatlar uğruna

Ama bir şey kaybetmedi aşktan, aşıklıktan yana

Sevda vardı toprağının her karışında

Yetişen her fidanda, açan her çiçekte

Bir yağmur damlasında ve büyüyen her bebekte

Yani yaşamın olduğu her yerde

O büyük aşktan en azından bir zerre

Karınca aşkla taşıyordu kendinden onlarca kat fazla yükü

Sevgiydi, sevgiliydi genişleten o nokta kadar gönlü

Baharda yeşeren yapraklar bir bir düşerken hazan mevsimine

Özgürlük sevdasıydı bu kez uçabilmek için göklere

Biz doğadan öğrendik sevdalanmayı

Öylesine muazzam aşklar var ki yaşamak adına

Ve kara sevdalar yaşatmak uğruna

Hakkını vermek gerek

Yalnız nefes almak yetmez!

Tohumunda herkesten fazla aşk olan insan

Eksik mi bir karıncadan ya da yapraktan

Nokta kadar gönlü genişleten

Esirger mi sevdayı insan yüreğinden

Sevenlerin hakkı için;

Kıymetini bilmek gerek  geçip gitmeden zaman.

Hayat; sevdayla hazırlanmış,

Gökkuşağından kurdelasıyla bize verilen en güzel armağan…