Aynaya bakacak yüzün yok.
Kirlenmiş, paslanmışsın.
Vücudun, sahteliklerden kalma izler.
Yalanı seçmiş kaybetmişsin.
Gerçekten kaçmışken bu kadar,
Ölümle nasıl yüzleşeceksin.
İnsanlar, kendi emellerinde oynattığın kuklalar…
Şimdi sen sessizliğin kuklası…
Anlat her şeyini, iyi dinler seni.
Herkes gittiğinde,
Son yalanını söyle,
Son oyununu oyna ona.
Belki karanlığıyla aydınlatır seni.
Ruhumuzu çiziyorsun, parçalıyorsun bizi.
Çek… Çek üzerimizden,
Kanlı ellerini,
Samimiyeti gitmiş gülüşlerini…
