Keyfe kafi suretler benimsedik. Durumu kanıksamakta gecikmedin ya da durumlar varlığınla yokluğun arasında mekik dokuyuşumda toplandı kaldı. Bilemiyorum. Şartellerim atarsa sebebi Tedaş’ta arasan diye kendimi ayakta tutuyorum. Bir yerden sonra ayaklarım da uyuşuyor. Pozisyon güncellemem falan lazım geliyor. Neyse ki bu işlerde iyiyim. İçim kıpır kıpır yerimde duramıyorum. Çocukken hiç anlamamışlardı bu hallerimi de kurt mu var içinde, diye paylarlardı beni her fırsatta. Azıcık sabit … Okumaya devam et Ben Gidip Biraz Asfalt Üzerinde Uyuyacağım

Her bitiş bir yeniden doğuş, her yeniden doğuş bir bitiştir. Öylesine iç içedirler ki ayrımına varamazsın. Başlarken bitiyordur bir şeyler. Yeni gün “bu” olurken eskisi düne evriliyor. Bir daha bu olamayacak kadar uzaklara geçiriyor zaman günleri. Yaşadığımızın faydası yok. Geçen gidenlerin yaşanmış olması avutmuyor bizi. Umutlarla yaşayan bir tür olarak insanlık, geçmişle avunamıyor. Soyu sopu belli olmayan bir arsızlıkta kelimeler fısıldıyoruz gecelere. Bir resim çiziyoruz; … Okumaya devam et Biteceklere ahdım olsun sizin için başlatacağım yeni günü

Taarruza geçmiş yaşamın kılıçtan korunmaya çalışan zırhları gibi sessizliklerimiz. Biz, tüm bu kargaşanın asıl kaynağı, asıl şikâyetçisi ve yine en çok zarar görenleri… Nasıl ki yağmur göğün açılmasıyla birden doluveriyorsa sokaklara, “Ol!” demek bir O’na yakışıyorsa nasıl ki, koşar adım yürüyorsak sokaklarda, nasıl ki şemsiyeler engel olmuyorsa ıslanmamıza ve tüm bunlara rağmen nasıl ki güneş bir kenarda sessizce bekliyorsa; biz, hepimiz, meydanı dolduran birileri varken … Okumaya devam et Geçmiş Zaman Kipi

Şeffafın rengi var mıdır? Her renge bürünebilen başka renk var mıdır? Büyükçe bir palet aldım geçen gün. Renkler küçük yığınlar yaptım. Karıştırdıkça karıştırdım hepsi karışınca siyah oldu. Siyah değil gibi bi siyah oldu. Başka başka renk kombinasyonları yaptım. Şeffafı bulmaktı niyetim. Karmakarşık oldu tuvalim, fırçalar siyaha yakın. Alabora ettim sadeliği kaotik bir düzende apayrı şeritlerde ilerledim. Vardığımı sandığım yerde benliğim Okumaya devam et “Şeffaf”

En başlayasımın olduğu yerde durmuş, öylece önce yıkmam gerekenleri hesap ediyorum. Kötü değilim ben, yeni bina dikmek için eskisini yıkmayı göze alamam, kenarda beklerim; belki bir yangın çıkar ev yanar, diye. Bu, sonsuz bekleyişimi açıklar mı? Beni aklar mı? Kendime yetemeyecek kadar az umut taşırım, bundandır. Beklerken ağırlaşırlar, yaslanacak bir omuz bulamam, herkes yolunda yürüyüp gider. Ara sıra döner bakarım kapısına, belki işe gidiyordur, çıkar, … Okumaya devam et Hayal Kırıklığı Medhiyesi