Yollarımız yürümek içindi ama biz koşmalıydık. Hız çağında yaşıyorsanız ve bir metropol sistemi içinde nefes alıyorsanız yürümekle kaybedecek kadar vaktiniz yoktur. Biz de kapitalizmin bize kattığı zerre olumlu bir şey olmadığını ancak kapitalizmin elimizdeki her şeyi tüketmesiyle anlayabilecek kadar ahmaktık. Bilemiyorum, bizi aklamaya yeter mi.
Bir koyup üç alacağımızı sandığımız zamanlar üç koyduk dokuz alalım diye. Oysa doğa bizim gibi değildi, tüketime ayak uyduramıyordu. Görmezden gelmeyi denedik. Yapabilseydik böyle sürüp gidecekti bu düzen. Yapamadık. Yine de böyle sürüp gidiyordu. Engelleyemeyecek kadar pasif ve bir o kadar korkak bir nesil haline gelmiştik çünkü. Hantallaşmış bedenlerimizle, asla var olmadığını iddia ettiğimiz ruhumuzla, hislerimizle, insanları maddeleştirmemizle biz tam olarak insan sayılamazdık elbet. Yine de, biz insan değilsek kimse değildi. Çünkü onlar da bizim gibiydi. Demek ki, dedik, olması gereken bu. İçimiz rahat edecek gibiydi kabullenince. Kabullendik de. Zorlanmadan hem de… İçimiz sustu, düşüncelerimiz sustu, dilimiz sustu. Bedenlerimiz bağırmaya başlayana kadar devam ettik bu sessizliğe. Ne zaman ki biz “biz olamayacak kadar” ötekileştik, işte o zaman karar verdik bu oyunu bozmaya. Kararları hep biz verirdik zaten. Yine de hiçbir zaman girişemezdik bir değişime. Asla cesaret edemezdik. Biz de böyleydik işte.
Not 1: Bu metin bilinçli olarak Okumaya devam et “Devinimsel Vicdan/İç ses/İç sessizlik”
